ฐานข้อมูลสังคม - วัฒนธรรมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

           มาเลเซียนับได้ว่าเป็นดินแดนพหุวัฒนธรรม เนื่องจากความหลากหลายหลายทางชาติพันธุ์ อันประกอบไปด้วย 3 กลุ่มหลัก คือ มลายู จีน และอินเดีย ดังนั้นศิลปะการแสดงในมาเลเซียจึงมีความหลากหลายไปตามกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีอัตลักษณ์ทางประวัติศาสตร์และเรื่องราวในการแสดงเป็นของตนเอง

            ศิลปะการแสดงแบบมาเลย์ จำแนกได้เป็น 2 แบบ คือ 1. แบบพื้นถิ่น เช่น Asli และ Inang เป็นการแสดงของชนพื้นเมืองในคาบสมุทรมาเลเซีย 2. แบบประยุกต์ เช่น Joget และ Zapin  เป็นการแสดงของชาวมาเลเซียที่ได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมภายนอกตามบริบททางประวัติศาสตร์และความเปลี่ยนแปลงทางการเมือง (Taman Sri Nibong RA Log, 2011)

           การเต้นรำยอเก็ต (Joget ) เป็นการแสดงที่มีความนิยมในมาเลเซีย ลักษณะการเต้นมีชีวิตชีวาเคลื่อนไหวไปพร้อมกับจังหวะดนตรีที่สนุกสนาน ศิลปะการแสดงประเภทนี้มีต้นกำเนิดจากการเต้นรำพื้นเมืองของชาวโปรตุเกส ที่กล่าวถึงรัฐมะละกาเมืองท่าการค้าที่มีความเจริญรุ่งเรืองในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 15 ส่วนการรำมะหยง (Mak Yong) เป็นการแสดงที่ใช้บอกเล่าเรื่องราวของความรัก ร้องเพลงละคร และละครตลก เป็นการแสดงขึ้นชื่อของรัฐกลันตัน (ศูนย์อินโดจีนศึกษา วิทยาลัยบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา, 2556:158)  

            นอกจากนี้ยังมีวงมโหรี เป็นวงดนตรีดั้งเดิมของมาเลเซีย ประกอบด้วยเครื่องสายจากอินโดนีเซีย มีการร้องเพลงประกอบเสียงกลองให้จังหวะอย่างสนุกสนาน ในอดีตกลองยักษ์ของมาเลเซีย หรือ Rebana มีความสำคัญในการติดต่อสื่อสารระหว่างภูเขาลูกหนึ่งไปยังอีกลูกหนึ่ง เพื่อประกาศให้ทราบถึงงานและเหตุการณ์ต่างๆ เช่น งานแต่งงาน ประกาศข่าวสารต่างๆ และสัญญาณเตือนอันตราย โดยการตีกลองเป็นจังหวะที่แตกต่างกันเพื่อบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ กลองยักษ์เป็นพื้นฐานของเครื่องดนตรีที่ใช้ในงานพิธีการต่างๆ มีการจัดงานเทศกาลกลองยักษ์ขึ้นในช่วงเดือนพฤษภาคม หรือ เดือนมิถุนายน ของทุกปีในรัฐกลันตัน(ศูนย์อินโดจีนศึกษา วิทยาลัยบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา, 2556:158) 

            ศิลปะการแสดงของชาวจีน จำแนกได้เป็น 2 ประเภท คือ ศิลปะการแสดงแบบดั้งเดิม ซึ่งมีมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์โจว และ ศิลปะการแสดงตามกลุ่มชาติพันธุ์ เป็นรูปแบบการแสดงภายในกลุ่มชาติพันธุ์ที่ประดิษฐ์ขึ้นเอง ส่วนศิลปะการแสดงแบบอินเดีย มีหลากหลายรูปแบบที่ได้รับความนิยม เช่น Bhangra ,Bihu, Chhau,Ghoomar ,Dandiya,Yakshagana และ Lavani เป็นต้น (Tan Hooi Ping, 2016)